Vier of vijf jaar geleden leerde ik het bestaan kennen van de Walk of Wisdom. En ik wist: ooit ga ik dat pad bewandelen.
(Misschien ter voorbereiding van Santiago de Compostela?)
En nu ben ik er helemaal klaar voor: morgen vertrek ik.
Ik zet me nog effe neer met mijn schriftje en beantwoord de vraag:
Waarom wil ik die pelgrimsroute lopen?
Er komen woorden op:
- het onderweg zijn
- dicht bij de natuur zijn
- vertragen
- inzichten opdoen
- tijd voor mezelf
- alleen met mezelf
- uitdaging
- avontuur
- ontmoetingen
- confrontatie met mezelf niet uit de weg gaan.
Achteraf zal blijken dat dat laatste puntje het net allemaal zo intens maakt.
Dag 1: verschillende emoties passeren de revue
Ik sta op tijd op. Het is een tweetal uurtjes rijden tot Nijmegen en ik wil voor de middag aan de eerste etappe beginnen.
Ik heb er zin in en toch overvalt me heel even een wiebelig gevoel als ik de slaapkoppen van mijn kinderen een kus geef.
De rit naar Nijmegen verloopt heel ontspannen. Ik hou ervan om in de auto te zitten, om onderweg te zijn. De gezonde spanning steekt de kop op als ik parkeer in Nijmegen.
“Zo gepakt en gezakt door de straten lopen. Val ik niet te hard op?
Nu de Stevenskerk en het startpunt nog zoeken.”
Blijkt dat Nijmegen zich voorbereidt op een loopwedstrijd die enkele uren later begint.
Het is er dus redelijk druk maar toch kan ik de gezelligheid van het stadje oppikken en ben ik er zeker van dat ik hier nog eens terugkom voor een bezoekje.
Aan de kerk is het even zoeken naar het startpunt maar met mijn boekje geraak ik er snel. En opeens is het ongeduld daar: ik wil eraan beginnen!
Ik ga de hoek om en na de drukke markt is daar ineens een rustig pleintje en rustige straatjes: zalig… ik ervaar rust. Een mevrouw wenst me vanop haar terras succes en verzekerd me dat het een mooie route is. Ik bedank haar vriendelijk en ben hoopvol!
Eénmaal echt op weg en de drukte achter mij ben ik blij.
Blijdschap… dat ook snel weer verandert in gemis als ik families zie kuieren op de Waalstranden. Gemis, rouw, verdriet, tranen om papa, Bart en Wouter. Het is er nog steeds. Gaat het ooit over?
Onderweg kom ik nog ‘pelgrims’ tegen. We knikken, wensen elkaar veel succes, smakelijk eten en vervolgen onze eigen weg. Gelukkig want ik heb écht geen behoefte om samen te lopen. Deze tocht wil ik écht alleen doen.
Ik geniet onderweg van de prachtige omgeving en van het mooie weer. Ik neem ook de tijd want ik wil niet te snel op mijn eerste bestemming aankomen.
Vroeger tijdens een wandeling, wilde ik nooit gaan zitten vanuit het idee: dan is het eens zo moeilijk om terug te starten. Wel, ik ervaar nu dat even gaan zitten en genieten kan helpen om daarna mijn weg te vervolgen, vol goede moed.
Dat ervaar ik ondertussen in het leven ook: Even stilstaan bij wat je doet om dan eventueel bij te sturen en verder te gaan. Genieten van wat is om dan verder te gaan.
(Zo anders dan 30 jaar leven op automatische piloot.)
Onderweg kom ik een veerpont met handbediening tegen. Van ver zie ik ook al wat bedrijvigheid: mensen die elkaar helpen (ook aan wal wordt er meegedraaid aan het rad om diegene die op het pont staat te helpen.
Als ik er arriveer, is het pont aan de overkant. Een eenzame man stapt het pont op en krijgt vanaf de overkant hulp van Inneke (die ik de volgende morgen tijdens het ontbijt leer kennen). Stiekem hoop ik dat de man zijn hulp zal aanbieden, zodat ook ik makkelijker de overkant bereik. Niet dus… de man stapt doodleuk verder. Ik dus alleen op het veerpont en met al mijn kracht begin ik te draaien aan het rad. In het begin lukt het nog maar hoe zwaarder het wordt, hoe bozer ik word. Zeker als een aangewandeld koppel doodleuk op het bankje gaat zitten.
“Zien die dan niet hoe zwaar dat is?”
“Moet ik écht alles alleen doen?”
Terwijl ik mijn laatste armkrachten aanspreek, probeer ik toch nog te genieten van het mooie landschap. Aan de overkant aangekomen, ben ik stikkapot. Dit was veel erger dan wandelen en zere voeten!
En dan maak ik me de bedenking: “Els, je kan boos zijn omdat ze niet hielpen maar je hebt zelf ook niks gevraagd hé.”
Dat is er boenk op want zo gaat het in het dagelijkse leven ook soms:
Het gevoel hebben alles alleen te moeten doen. Maar is dat écht zo? Als je de vraag stelt, zijn mensen steeds bereid om te helpen. Je moet er wel om vragen. Anderen kunnen je behoeften niet raden.
In de late namiddag kom ik aan in het gezellige dorpje Beek. Even mijn overnachtingsplaats gaan verkennen. Oh nee, ik moet een vol café binnen voor de sleutel. Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me even. Ik zet me er snel over.
En het enige waar ik nu zin in heb…. een douche en daarna een lekkere frisse ice-tea.
Als ik deze dag samenvat: Het was de dag van emoties:
- gezonde spanning
- tevredenheid
- genieten
- trots op mezelf
- boos
- gemis
- verdriet
- benieuwd
- me klein houden
- me vreemd voelen
DAG 2: twijfels en verantwoordelijkheidsgevoel
Gisteren lag ik al voor 20u goed te ronken. Hierdoor ben ik al om 6u30 wakker. Dju… waarom heb ik nu pas om 8u30 ontbijt besteld?
Na een ochtendwandeling rond de kerktoren, besluit ik om mijn stoute schoenen aan te trekken, mijn ruimte in te nemen en een uurtje vroeger te gaan ontbijten. Het is gelukkig geen probleem en het grappige is dat de volgenden die binnenstromen ook te vroeg zijn. En wie ontmoet ik hier? Inneke, de vrouw die ik gisteren ook enkele keren ben tegengekomen. We hebben een toffe babbel en ze inspireert me om toch ooit naar Santiago de Compostela te lopen, iets dat ook al even sluimert. Maar dan zal ik toch nog veel aan mijn conditie moeten werken… Laat dat misschien een doel zijn, Els?
Na een lekker ontbijt en een toffe babbel, begin ik aan de wandeling. Direct berg op, berg af. Laat stijgen nu niet mijn sterkste punt zijn. Maar hé: tijd genoeg en op mijn eigen tempo.
Tegen de middag begint het te regenen en komt de wind op. Op een gegeven moment betrap ik mezelf erop dat ik met mijn gedachten bij het thuisfront zit… een bepaalde situatie die me bezighoudt. Oké, het helpt me om de regen te vergeten maar toch wil ik mijn energie nu niet verspillen door te denken aan die situatie waar ik toch geen vat op heb. Dus terug naar de regen en het kronkelende fietspad dat ik nu volg – tussen de weilanden.
Twijfel steekt de kop op: neem ik het pad waar de kans groot is dat ik een bijtende hond tegenkom of ga ik voor de omleiding?
Gewapend met een stok, kies ik ervoor om voor optie 1 te gaan. Met een klein hartje de uitdaging aangegaan. En ik stapte ineens een beetje sneller😁. Gelukkig ben ik hem niet tegengekomen.
Twijfel steekt nog een 2de keer de kop op: ga ik even van de route om het dorpje Kranenburg te bezoeken of niet? Want ik moet nog wel even stappen om mijn bestemming voor de dag te bereiken. Waar steek ik mijn energie vandaag nog in?
Ook iets dat me tijdens de dag parten speelt: mijn verantwoordelijkheidsgevoel.
Inneke vertelde me dat ze nog geen overnachting had gevonden voor vanavond. Ze had al enkele plaatsjes gebeld maar geen succes. Vanmorgen had ik mijn adresje doorgegeven om daar eens te informeren. Want ook ik had tevoren moeite gehad om op deze dag iets te vinden.
En dan loop ik daar tijdens de dag dus aan te denken: zou ze al iets gevond hebben? Had ik niet beter aangeboden om in een noodgeval mijn kamer te delen? enzovoort, enzovoort….
Terwijl ik Inneke best wel een sterke vrouw vind, die zeker en vast op haar pootjes terechtkomt. En ja, hoor… in Kranenburg kom ik haar nog even tegen en ze heeft iets gevonden. Hierdoor zal ze nog wel extra kilometers moeten afleggen.
Weeral die ervaring: Ik ben altijd maar met anderen bezig en cijfer mezelf (minder en minder) weg.
Het overheersende gevoel van deze dag:
Het klopt… dat ik hier ben, dat ik de Walk of Wisdom loop.
Het onderweg zijn, doet me deugd.
Dit gegeven weerspiegelt mijn hele leven: onderweg zijn, op mijn eigen tempo!
Met af en toe een teken dat dat ik de juiste weg volg.
Ik weet nu al dat 4 dagen te kort is.
DAG 3: verdwalen
Mijn verblijfplaats waar ik wakker word, ligt niet op de route en het regent.
Nu heb ik de opties:
1/ ofwel loop ik terug naar het punt waar ik de route gisteren verliet.
2/ ofwel loop ik verder en zoek ik het punt om in te pikken op de route.
Gisterenavond heb ik optie 2 uitgewerkt en vertrouw erop dat het te doen is. Langs een andere weg het Reichswald in en daar inpikken op de route. Ik had de richting alvast opgeschreven: rechts Schwarzerweg nemen, rechts aan splitsing het bos in en dan 2de rechts zou me naar punt 8 brengen.
Maar dan kom ik het bos in en zie ik zoveel wegen: klein en groot. Ik neem al snel mijn google maps erbij. Ik volg deze wel, ook al zegt mijn intuïtie dat er vanalles niet klopt. Tot ik besef – geen idee hoe lang ik erover deed – “Els, je hebt een goede wandelapp Komoot – gebruik die nu eens”. (Nu zie je maar hoe een ervaren wandelaar ik ben hé😁). Dat gaat veel vlotter natuurlijk en toch slaag ik er nog in om terug een paar honderd meters om te lopen.
En zo ging het ook in mijn leven: jaren vergat ik mijn intuïtie. Ik leefde op automatische piloot. Ik liep verloren en vergat te genieten. Ik had angst om er niet te geraken. Nu sta ik bewuster in het leven (lukt de ene dag al vlotter dan de andere). Ik vertrouw erop dat ik mijn weg vind en geniet (soms gepaard met ongeduld) van het proces, van het onderweg zijn.
Het valt me op dat ik geen angst heb om hier alleen in dit immense bos rond te lopen. Dat was enkele jaren geleden anders geweest.
Ik ben nu 3 uur non-stop aan het wandelen in het bos. Nog geen mens tegengekomen. Ik durf niet kijken hoeveel kilometers ik al afgelegd heb want ik heb er nog veel te gaan.
En dan… de opluchting: ik heb het punt dat ik wilde vinden, effectief gevonden. Dus terug op de route…
Gelukkig stopt het in de loop van de voormiddag met regenen. ‘s Namiddags hou ik regelmatig halt en zoek ik me een gezellig plekje uit om al even mijn gedachten neer te schrijven.
Ik bedenk me:
* Als je een doel hebt (een overnachtingsplaats) kan je meer dan je denkt (aantal kilometers). Op je eigen tempo… neem je tijd.
* Af en toe sta ik stil en kijk ik achterom welke weg ik al heb afgelegd. (amai, de afgelopen jaren waren heftig qua persoonlijke groei)
* Zo vermoeiend, afpeigerend, afzien, zere voeten maar ik weet… aan het einde van de weg, zal ik trots zijn op mezelf: “Ik heb het toch gedaan!” (als je iets wil, dan lukt het!)
* Hoe moeilijk ook… dju, ik had een hele week moeten plannen.
Ik ben ervan overtuigd dat je de eerste dagen van zo’n tocht je leven weerspiegelt krijgt en dat je de dagen erna de kracht ervaart om terug in het leven te stappen dat jij zelf wil, dat jij voor ogen hebt.
Tegen het einde van de dag, gaan mijn benen met mij op wandel ipv andersom. De laatste 500m… terug vol goede moed.
Een verblijf op mijn lijf geschreven: het wordt omschreven als een tuinhuis maar wel eentje met alles erop en eraan! Ik word ontvangen met warme soep, een heerlijke maaltijd en een zalig bad terwijl ik de vogeltjes in het bos rondom hoor fluiten.
Morgen nog een deel van de route en dan naar huis. Ik betrap mezelf erop dat ik al aan de praktische taken thuis begin te denken. Dat laten we nog even tot morgen… Els.
Overheersend gevoel op het einde van de dag: Ik wil nog niet naar huis!
Ik weet nu: ooit wandel ik naar Santiago de Compostela.
DAG 4: uitdaging en openheid
Ik zou in rechte lijn naar de auto kunnen wandelen maar ik wil persé nog een stuk van de route lopen. Ik prent me het kruispunt in waar ik de route kan verlaten. En moest het toch te zwaar worden, weet ik alvast waar ik de route kan inkorten.
Als ik vertrek, heb ik er écht zin in. Ik voel me stralen en ervaar openheid…. een ander gevoel dan de eerste dag waarop ik me eerder teruggetrokken voelde.
Uiteindelijk, kom ik op het punt waar ik de route kan inkorten. Doe ik het of doe ik het niet? De iets langere route zal berg op berg af zijn. Oké, ik ga de uitdaging aan!
Mijn lijf wordt het gewaar dat het al dag 4 is en mijn gedachten dwalen af en toe af naar het thuisfront.
Het plan is dat ik voorbij het zweefvliegveldterrein de route verlaat om naar de auto te wandelen. Ik zet me even op een boomstam en check mijn routeplan. Ik kan hier al richting auto of verderop zie ik ook nog een mogelijkheid.
Ik wil nog verder – nog onderweg zijn. Mijn voeten spreken me tegen… ze voelen zwaar.
Opeens begint het te regenen. De beslissing is gevallen: naar de auto… nog 5 km te gaan.
En ik moet toegeven… ik begin al bijna te strompelen en ik moet zeggen: nooit eerder was ik zo blij mijn auto te zien staan!
Terug huiswaarts waar ik de tijd zal nemen om alles te laten bezinken!
En ja, ik kom terug voor het vervolg van de Walk of Wisdom.
Wil je meer weten? www.walkofwisdom.org
