En de pesterijen stopten niet…
Sommige gebeurtenissen of gesprekken zijn in je geheugen gegrift… misschien herken je dit wel.
Zo kwam ik in een nieuwe job terecht, een team van vier vrouwen. In het begin was het leuk: nieuwe mensen leren kennen, nieuwe regelgeving, nieuwe contacten met leden.
De direct leidinggevende en ik hadden naast de job veel gemeenschappelijke interesses. En aangezien iedereen ook veel over haar privéleven deelde, deden wij dat onderling ook.
Dit, samen met het feit dat mijn leidinggevenden zeer tevreden waren over mijn werk, viel op een gegeven moment niet meer in goede aarde van mijn collega waar ik het meest nauw mee samenwerkte. Laten we haar hier even X noemen.
Ik weet het nog goed: van de ene dag op de andere praatte de andere collega Y niet meer met mij, niet meer als voorheen. Tot ik in de gaten kreeg vanwaar dit kwam: X had ze tegen me opgezet.
Ik zou werk naar me toe trekken, zaken achterhouden, … en wat weet ik allemaal. Eigenlijk allemaal zaken dat zij zelf deed.
Als ik het aankaartte, kreeg ik te horen dat ik spoken zag.
De sfeer sloeg om… X bepaalde de sfeer op kantoor. Al van het ogenblik dat ze ‘s morgens binnenkwam, wisten we hoe laat het was. Altijd draaide het om haar en haar privéproblemen.
Het team was het team niet meer. Iedereen had er last van maar ondernam niets.
En het pesten stopte niet…
Als ik er met mijn leidinggevende over sprak, herkende ze dit en bevestigde ze mijn gevoelens.
Na 8 jaar (waarvan X 1 jaar uitgevallen was – ik moet je niet vertellen dat dat een zalig jaar was), had ik er genoeg van en besloot ik een gesprek aan te vragen met ons 3. De leidinggevende, X en ik.
Ik begon mijn verhaal en wilde weten hoe X erover dacht. Ik wilde een eerlijk en open gesprek om er als een team uit te komen.
Maar baf: hier botste ik toch wel op een onverwachte muur. Die leidinggevende die telkens zo meelevend was en meeging met mijn verhaal, draaide haar kar. Ze had duidelijk angst van de pester. Ze deed me geloven dat ik overgevoelig was. BAF!
Daar sta je dan.
Ik moet je niet vertellen dat ik de volgende dag niet op kantoor was. En de daaropvolgende dagen ook niet….
Op dat moment was ik boos, boos op alles en iedereen.
Maar ik bleef niet bij de pakken zitten en ging op zoek naar wat wel bij mij paste. Het werden mooie, interessante jaren van persoonlijke ontwikkeling.
Het heeft nog een paar jaar geduurd vooraleer ik dankbaar kon zijn voor die pesterijen. Dankzij die pesterijen ging ik op zoek naar wat wel bij mij past. Zo weet ik ondertussen dat een fulltime 9-to-5 job tussen 4 muren met constant dezelfde mensen niks voor mij is.
Als dit alles niet was gebeurd, was de kans groot dat ik nog steeds een gelijkaardige job uitvoer omdat het zogezegd zo hoort, weet je wel…
Is dit herkenbaar voor jou?
Blijf niet zitten in zo’n situatie. Laat niemand over je lopen want ook jij bent het waard om gehoord en gezien te worden.
