Ga ervoor!

Twee eenvoudige woorden. Maar uitgesproken op een moment waarop elk woord telt.

 

Mijn vader zei ze tegen mijn oudste broer, daar op zijn sterfbed. Mijn broer was toen 39, een getalenteerde kunstenaar, maar nog zoekend. Die woorden – zo krachtig en doordringend – gaven hem precies het duwtje dat hij nodig had. Hij zette de stap, volgde zijn hart en tekende dat contract bij Opera Ballet Vlaanderen.

 

Het geluk was echter van korte duur. Nog geen drie jaar later was ook zijn verhaal hier op aarde ten einde.

Wat me zo raakt, is hoe diep die behoefte aan goedkeuring geworteld zit. Zelfs als volwassenen blijven we – vaak onbewust – verlangen naar erkenning van onze ouders en omgeving, alsof die het laatste zetje kunnen geven om écht voor onze dromen te gaan. Bang om te falen. Bang om te horen: 𝘡𝘪𝘦 𝘫𝘦 𝘸𝘦𝘭, 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘶𝘬𝘵 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵. Of misschien zelfs bang om het beter te doen dan zij.

 

Als kind zijn we afhankelijk van de goedkeuring van onze ouders of verzorgers – het is zelfs een overlevingsmechanisme. Een liefdevolle blik, een bevestigend knikje, een 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘻𝘰 – dat geeft veiligheid en het gevoel dat we erbij horen.

 

Naarmate we ouder worden, nemen we dit patroon mee. We speuren naar goedkeuring van anderen. We willen het goed doen, voldoen aan verwachtingen, erbij horen. En soms blijven we zo lang wachten op bevestiging dat we vergeten waarvoor we het écht doen, waarvoor we hier écht zijn.

 

De mensen rondom ons kunnen ons aanmoedigen, ondersteunen, maar ook – bewust of onbewust – klein houden. Goedbedoeld advies als 𝘞𝘦𝘦𝘵 𝘫𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦𝘭 𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳? of 𝘔𝘪𝘴𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘵𝘦 𝘳𝘪𝘴𝘪𝘤𝘰𝘷𝘰𝘭 kan twijfel zaaien. En zonder dat we het doorhebben, laten we onze keuzes sturen door externe goedkeuring in plaats van onze innerlijke overtuiging.

 

Pas twee weken geleden – elf jaar na het overlijden van mijn vader – hoorde ik voor het eerst dat hij die woorden tegen mijn broer had gezegd. 𝘎𝘢 𝘦𝘳𝘷𝘰𝘰𝘳! En plots voelde ik hoe ook ík die woorden moest meenemen. Als een soort eerbetoon, niet alleen aan hem, maar ook aan mezelf.

 

Want ik weet dat mijn vader dromen had die hij nooit heeft waargemaakt.

En ik weet ook dat ik de mijne wél wil leven.

 

𝐃𝐮𝐬 𝐯𝐫𝐚𝐚𝐠 𝐣𝐞𝐳𝐞𝐥𝐟 𝐞𝐞𝐧𝐬 𝐚𝐟:

Waar wacht jij nog op?

Wiens goedkeuring hoop jij (onbewust) te krijgen?

Wat zou er gebeuren als je vandaag besluit om gewoon ervoor te gaan?

⁣

𝗪𝐚𝐜𝐡𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐨𝐩 𝐭𝐨𝐞𝐬𝐭𝐞𝐦𝐦𝐢𝐧𝐠. 𝗪𝐚𝐜𝐡𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐨𝐩 𝐡𝐞𝐭 𝐩𝐞𝐫𝐟𝐞𝐜𝐭𝐞 𝐦𝐨𝐦𝐞𝐧𝐭.

Ga ervoor.